Словенско младинско гледалишче (СЛО)

Режисер: Boris Nikitin

Прекумерното реагирање, пародијата, провокацијата и субверзивното играње со границите помеѓу реалното и лажното станаа фино подесени реквизити за популизам во натпревар за политичко внимание. Границите на договореното постојано се поместуваат и се доведуваат во прашање. Како да ја влечеме западната филозофија над дадаистичка јама и прашањето „што е реалност?“ и „кој ја одредува?“ ќе стане гориво за следниот престап. Нефикција во трескавична состојба, пародија како парадигма на нашето време! И последиците, како и секогаш, реални: победа на избори, предизвикување кризи, донесување политички одлуки, војни, продажба на производи. Жртва на ова е малиот човек и неговата веројатно најголема политичка способност: неговата ранливост. Ранливоспособност. Како може да се справиме со сето ова на сцената, овој веројатно најдвосмислен простор што еволуцијата го има создадено некогаш? Можеби само како лоша шлаканица, како спротивставување на нештата. Во своите дела, Борис Никитин ги истражува границите помеѓу реалноста и фикцијата, документот и неговиот фалсификат и претпочита да ги разнесува овие категории. Вака создадениот театар е суров, груб, фронтален и директен. Тој игра со реторика и пропаганда на морничав начин. Прво се идентификувате со фашизоидниот дискурс на сцената, во следниот момент ве обзема фактот дека заглавивте во неа, потоа се прашувате како се случи тоа. Која реалност е всушност претставена на сцената? Категориите се заматени, сè е доведено во прашање. Ова е одлична одлика на театарот на Борис Никитин, истовремено и спроти нештата.